GŁÓWNE RODZAJE HERBAT ZIELONYCH
Historia zielonej herbaty w Chinach sięga około pięciu tysięcy lat. Na przełomie tego czasu powstało podczas powolnej ewolucji wiele rodzajów „napoju bogów”. Przez króciutki czas królowała ona na stołach nawet na europejskich salonach, lecz została wyparta przez swoją czarną wersję. U schyłku XX wieku moda na zdrową żywność powróciła, a wraz z nią medycyna naturalna w tym herbata zielona. Znana jako tradycyjny napój samurajów, duchowa esencja buddyjskich mnichów czy (chyba co najważniejsze?) most pomiędzy kulturą Wschodu i Zachodu. Zawiera wiele fluoru, potasu, polifenoli... A jej wersji jest naprawdę sporo, więc każdy znajdzie propozycję odpowiednią dla siebie.
Matcha – herbata, którą pija się w japońskich ceremoniach herbacianych, występuje w postaci zielonego proszku, który należy odpowiednio „zaparzyć” w specjalnej miseczce oraz przy użyciu miotełki bambusowej tak, by powstała piana,
Gyokuro – zwana „drogocenną rosą”, jedna z bardziej znakomitych herbat zielonych, przed zbiorem krzewy herbaciane przykrywa się matami bambusowymi, aby roślina mogła wyprodukować dodatkowy chlorofil. W podobny sposób pozyskuje się również japońską Uchyiamę. Napar jest subtelny z delikatną nutą słodu o nefrytowym kolorze.
Sencha – pierwszy zbiór zielonych herbat, wyrazisty, intensywny, z wyczuwalną nutą goryczki. Krótkie liście o oliwkowej barwie po zaparzeniu ukazują czasami trawiasty lub ziołowy posmak.
Bancha – drugi zbiór zielonych herbat, łagodny, z mniejszą ilością teiny w porównaniu do senchy. Japończycy traktują tę herbatę jak Francuzi wino – piją ją niemal do wszystkich posiłków. Lekko słodkawy napar to główny atut tego rodzaju herbaty.
Genmaicha – łagodna mieszanka zielonej Banchy z prażonym ryżem oraz kukurydzą. Takie połączenie zjednało sobie nie jednego smakosza. Herbata bez wyczuwalnej nutki goryczki, idealna jako herbata całodzienna, a także jako propozycja do wyszukanej degustacji.
Kokeicha – interesująca i nietypowa propozycja herbaciana. Listki senchy przed procesem suszenia są miażdżone na konsystencję papki, a następnie dodawana jest do niej mąka ryżowa. Kolejnym etapem jest prasowanie oraz suszenie herbaty, a także cięcie na drobne igiełki. W smaku wyrazista oraz delikatnie wytrawna.
Chun Mee – nazywana również „cudownymi brwiami”. Listki mają kształt łukowy z delikatnym mieszkiem na całej długości. Nie są cięte, ani łamane. Subtelny, świeży i roślinny smak to główny atut tej herbaty.
Longjing – inna jej nazwa to „smocza góra”. Jedna z najsłynniejszych herbat w Chinach, której nazwa ma pochodzić od kołysania się liści podczas zaparzania. Subtelny, świeży smak bez wyczuwalnej nuty goryczki jest idealny dla osób, które chciałyby zacząć przygodę z herbatami zielonymi.
Hojicha – herbata wędzona dymem drzewnym. Wyrazista, intensywna w smaku z wyczuwalną bardzo delikatną nutą karmelową. Wyjątkowo interesująca propozycja dla prawdziwych smakoszy.
Tamaryokucha – herbata, która smak ma wyrazisty i pikantny, co rzadko spotykane jest w tej grupie herbat. Na podniebieniu pozostawia posmak przypominający jagody, nuta subtelna, słodowa.